بیلبورد روز مادر

و زن تا قبل از مادر شدن مثل مرد بود؛
یک جنس؛
یک افتراق طبیعی بدون هیچ بالایی و هیچ پایینی.
بدون هیچ ارزش و احترامی بیش از آن که بدیل‌ش یعنی مرد داشت.
و زن تا مادر شد، بهشت خودش را کشید زیر چادرش.
روز مادر مبارک؛ روز مادرمان زهرا مبارک

خدا سایه چادر مادرهای‌مان را روی سرمان حفظ کند و چادر سفرکرده‌ها را آن بالابالاها سایه‌بان‌مان برای روزی کند که در آن سایه‌ای نیست.

پ.ن: این سال‌ها عمیقا از وجود دیوارنگاره غول‌آسای پایتخت ناراحتم. و تا امروز هم. هرچند مثل خیلی از لاجرم‌ها انگار مجبوریم بپذیریم‌ش. بس که این رومه ایران احمق است.

پ.ن۲: خداقوت بچه‌های خانه طراحان. در میان کلی کارها که می‌شود وقتی فحش می‌خورید بیش‌تر معلوم می‌شود که دارید کارهای خوبی می‌کنید.

پ.ن۳: در زندان به هم‌بندان‌ش فرمود ارباب‌های متفرق بهتر یا خدای واحد قهار!؟ اگر نبود قرائت جمهوری اسلامی از زن که فریاد زده نمی‌شد قطعا راهی نبود جز این که ارباب سرمایه قرائت‌شان را فریاد بزنند. می‌شد تصویر دوم. به قاعده میدان ولی‌عصرمان می‌شد تایمز اسکوور نیویورک. و لاجرم به جای گل‌گلی آرامش بخش دامان چادرش که تا ابد ثروت هست، باید افسون دامن رنگارنگ خلسه‌آوری می‌شدید که حتی جای میل و شهوت‌تان را هم پر نمی‌کرد؛ بس که از شیطان جز فقر نیآید.